#23

#23

De zon schijnt, de vogels fluiten, de lucht is blauw. Fris is wel toe te kennen aan deze ochtend. De klok geeft aan dat het 08:59 is. Ik wandel door de Duivelandsestraat en heb huis nummer 77 gevonden. Daar tegenover staat de waterpomp bij de ingang naar de duinen toe. Ik ben in Den Haag bij kijkduin en heb afgesproken met Bruno. Ik ken Bruno niet en hij mij ook niet. Vandaag gaan we daar verandering in brengen door 8 uur met elkaar te wandelen langs het strand en door de duinen. Vandaag heb ik een wezenlijke ontmoeting voor het project what ever the weather. Het is donderdag 22 februari 2018, mijn 35^e verjaardag. Deze dag is een cadeau voor mijzelf en aan mij zelf.

Daar is Bruno. Helemaal in het zwart gekleed, behalve zijn wandelschoenen die zijn bruin. Een rugzak, met fotocamera en een statief. Naast de waterpomp gaan we zitten, tussen bouwmaterialen die op de stoep liggen. We maken kennis door elk antwoord te geven op de vragen: Hoe je je voelt, hoe je verwachtingen zijn en wat je van de dag gaat verwachten, wanneer de dag geslaagd is. Wanneer we beide de vragen beantwoord hebben, ik was eerst, vertrekken we. Binnen drie minuten staan we in de duinen en kort daarna staan we op het strand. De wind waait stevig, de zon schijnt de eerste warme stralen en de lucht is helder blauw. Beter! Ik heb mij voorgenomen om meteen de diepte in te gaan. Geen koetjes en kalfjes. Wandelen en praten is daar uiterst geschikt voor. Bruno luistert en ik praat. Links van ons is de vloedlijn en we lopen naar een pier met een groene lichttoren. Op deze pier maken we straks aan het einde van de dag de foto voor het project. Wellicht ook nog voor een boek en expositie, daar komen we vanzelf achter. Op het eind van de pier gaan we zitten op een bankje. We eten een cracker en tussen het plat Hagenees wat om ons heen aanwezig is van de vissers stelt Bruno vragen. Ik antwoord.

Fijn is het om te praten en dat iemand luistert zonder oordeel en met nieuwsgierigheid. We gaan een stuk lopen, het eerste stukje terug, de vloedlijn is rechts van ons. De wind is wat steviger en zonder opdringerig te zijn straalt de zon. Bruno nodigt mij uit om een horizon observatie te doen. Zitten en kijken wat er, langzaam, verandert aan de horizon. Zitten en zijn, dat kan ik. Geen idee hoelang we daar gezeten hebben. Tijdbesef is compleet weg, wat een heerlijk gevoel is. We wandelen verder en ik stel Bruno vragen. Beide leren we elkaar beter kennen. Na een periode van flink doorstappen, hoelang deze periode geduurd heeft weet ik niet, gaan we in een duinpannetje zitten. De ogen vallen dicht en we slapen een tijdje.

We draaien om en lopen nu met de vloedlijn weer aan de linkerhand terug naar waarvan we gekomen zijn. We hebben een stuk chocola op en hebben het over vertrouwen. Bruno nodigt mij uit om mijn ogen dicht te doen en honderd stappen vooruit te zetten. Wetende dat er niets om ons heen is om tegen aan te lopen zet ik stevig mijn eerste stappen. Mijn gehoor staat aan en is scherp. Het geluid van de wind, het ritselen van de wind, de stappen van Bruno, mijn eigen ademhaling, het kraken van mijn hersens, de zon die op mijn gezicht schijnt. ‘Opeens’ wordt dit ‘anders’ ervaren dan wanneer mijn ogen open zijn. Lekker!

We zijn beland bij de Juthut van ome Jan. Ik eet mijn banaan en doosje sushi van de AH to Go, waar ik ook mijn ontbijt vandaan heb gehaald; twee krentenbollen en twee bananen. We praten over vrienden, relaties en familie. Op een gegeven moment komt een oudere man om de hoek. Hij heeft blijkbaar naar ons geluisterd en deelt wat sterke verhalen. In eerste instantie merk ik bij mezelf op dat het als een inbreuk voelt. Snel daarna geef ik mij over om daadwerkelijk naar hem te luisteren. Tussen de regels door wordt een heel ander verhaal vertelt.

Bruno en ik zijn onderweg naar het eindpunt van de dag, de foto. Eerst nog langs een paar bunkers in de duinen. Onderweg zien we nog een paar spechten hun werk doen en lopen een stuk in stilte. Aangekomen op de plek, de pier waar we die ochtend begonnen zijn, merk ik dat ik zelf een beetje zenuwachtig begin te worden voor de foto. Ik gebruik de gezonde spanning om te focussen. De juiste positie en houding wordt gevonden. Bovenkleding uit, afstandsbediening voor de camera in mijn handen, in de lens kijken, ontspannen en klik.

Deze dag is een dag waarop ik mij echt Jacob hebt gevoeld, in plaats van ‘jarig’. Deze dag en alle andere dagen is sowieso een feest.

Ik heb Bruno antwoord gegeven op de vraag wat ik beleef toen ik de foto voor de eerste keer zag. Ik ben nieuwsgierig wat jij beleeft wanneer je deze foto ziet.

Enthousiaste groet Jacob